Eerstvolgende workshop: 28 maart – Meer energie & flow dankzij jouw talenten

Het dagboek van een creatieve generalist is zelden saai te noemen. Wat als je gedurende een week letterlijk zou mogen meekijken? Deze keer gunt Sofie ons die blik achter de schermen. Hoe het ontdekken van wat je graag doet, wat jouw talenten zijn, je leven op zijn kop kan zetten!

Experiment zegt u ?

Toen Silvia me voorstelde om ‘wat te gaan experimenteren met jobs’ (en ze zette daarbij speels de aanhalingstekentjes in de lucht), dacht ik, lap, daar heb je het al, ik hou van helder en overzichtelijk en een beetje veilig ook wel, maar toch zat ik daar in die groene sofa, instemmend te knikken van ‘ jaja, ik ga dat doen!’.

Maar wat te doen als je een sliert van onafgewerkte opleidingen, ideeën om voor jezelf te beginnen en halve hobby’s achter je aan sleept?

Een mens kan zichzelf verrassen… maar wat te doen als je een sliert van onafgewerkte opleidingen, ideeën om voor jezelf te beginnen en halve hobby’s achter je aan sleept en op mijn leeftijd – een heel mooi getal met een 4 vooraan- nog niet uitgevogeld hebt van welk hout pijlen maken ofte van welke talenten werk ?

Er was een burn-out voor nodig ergens eind 2012 opdat ik ging inzien dat er eigenlijk maar één ding is dat er echt toe doet als je niet weer wil opbranden van je werk: heel goed voor jezelf gaan uitzoeken welke dingen je energie geven, welke cocktail van ervaringen exact jouw batterijtjes oplaadt en die ook in je leven integreren.

De lege bladen achteraan in mijn agenda werden volgepend met lijstjes van ‘dingen die mij energie geven’ toen ik me realiseerde dat het met mijn springerige bedrading een helse klus zou worden om de rode draad te vinden. Op dat moment deed Dame Fortuna haar duit in het zakje en ontdekte ik, min of meer bij toeval, dat ik eigenlijk een creatieve generalist ben!

Er bestond dus een hokje waar ik misschien wel in paste…was me dat een feest van herkenning zeg, heerlijk! Een 7 op de schaal van Richter! Zonder dralen, zonder last van enig uitstelgedrag, een mailtje gestuurd naar Silvia, een intake gedaan, et voilà, de creatieve generalistentrein was vertrokken.

Mijn talenten liggen blijkbaar bij het ontrafelen en bij het schrijven, het bewust bewegen en het genieten van het moment. Verder maak ik graag dingen met mijn handen én hou ik ervan om mensen in beweging krijgen. Baf.

Zo’n lijstje had ik zelf ècht niet kunnen bedenken, wie gaat er nu aan zijn keukentafel zitten om eens te kijken welke talenten er allemaal in zijn of haar vege lijf huizen ? Bij Silvia aan de salontafel ging dat allemaal wonderwel.

Maar het feit dat je wel graag de ene na de andere zin bij mekaar pent én dat ook nog doet als je je door een PMS van jewelste sleept, omtoveren tot een talent genaamd ‘woordkunstenaar’, meende ze dat nu echt? Talenten ernstig nemen is een werkwoord en dat gingen we vanaf nu doen, hoog tijd dus om dit lijstje eens door mekaar te husselen en aan het experiment te beginnen!

Misschien schuilt er in mij wel een ‘Pennelikker der Positiviteit’ of een ‘Verbeteraar voor al uw Scheve situaties’, of een ‘Zwierige zaklamp bij het Betere Opruimwerk’ of eindig ik dan toch als ‘Bewegende Bioboerin’ of ‘Startmotor der Ingedutten’… ?

Omdat ik voor het eerst ook besef dat beweging eigenlijk vitaal voor me is, en dat ik tegelijk ook heel graag mensen in beweging krijg, ben ik gestart om een paar afspraken osteopatie voor mezelf in te boeken. Eens gaan kijken, mijn nieuwsgierige neus achterna.

Stap 1 is gezet, het experiment is gestart. GO!

Het maakt wat los…

Sofie 1

 

 

 

 

 

Plan was om de osteopate, tussen het wrikken en wringen door, het hemd van het lijf te vragen over haar job en tegelijk mijn ogen goed de kost te geven. Dat laatste, voor zover ze niet zat te duwen op een plekje boven mijn oog dat verschrikkelijk veel pijn deed. Maar goed, alles voor het experiment he ?

We maakten niet echt een klik dus durfde ik ook niet echt te vragen om eens een dag met haar mee te lopen en misschien was dat ook niet nodig…na een sessie of vier lag ik bijna helemaal weer in de plooi, had ik mijn vragen in de lege ruimtes tussen de social talk en het echte werk weten te proppen en wist ik het wel ongeveer.

Wat mij als ontrafelaar in die job heel leuk lijkt is het stellen van de diagnose, eigenlijk leuker dan het behandelen zelf waar je toch heel wat sleur- en trekwerk aan hebt. Ook de meerjarige opleiding opleiding schrikt me af, het is echt niet mijn bedoeling om aan lange trajecten te beginnen maar misschien vind ik wel iets in die sector dat me beter ligt?  Ik ga denk ik op zoek naar een zachtere versie voor jawel, een volgend experiment.

Het schrijven, daarvan heb ik beslist om eens binnen te springen bij een copywriter bij mij in de buurt, die blijkbaar ergens ver weg zat tijdens de zomer en die ik maar niet te pakken kreeg…

Het is dus beslist, ik begin die blog dit najaar!

Maar, als ik energie krijg van schrijven, dan begin ik misschien best met er plek voor in te ruimen in mijn leven? Tussen de soep en de patatten bijvoorbeeld? Een blog starten is een idee dat al veel langer in mijn hoofd cirkeltjes draait, maar het beginpunt maar niet vindt. Het is dus beslist, ik begin die blog dit najaar!

Hoe ik daar moet aan beginnen of wat ik ga schrijven, geen idee voorlopig, nu ja, ik heb al een vaag plan en ik kan jullie al iets verklappen, het gaat alle kanten opJ.  Als dat geen voorbeeld wordt van ‘start before you’re ready’!  Beginnen met één stukje en dan kan ik de andere er wel aan breien zeker? En die buurvrouw, die is intussen terug thuis, daar loop ik binnenkort zeker langs!

Mijn batterijen kunnen wat aan, maar als ik ze niet oplaad met dingen die ik écht heeel graag doe, gaat het mis.

Sowieso, het nadenken over wat ik graag doe en waar ik energie uit haal, heeft me uitgedaagd en een beetje losgemaakt uit mijn hengsels, doen beseffen dat ik zoveel dingen graag doe en dat misschien niet ernstig genoeg neem allemaal. Mijn batterijen kunnen wat aan, maar als ik ze niet oplaad met dingen die ik écht heeel graag doe, gaat het mis. Een ezelin kan zich aan vele stenen stoten maar hahaaa, deze ken ik intussen!

Het resultaat is dat ik er dan ook maar ineens deftig mee begonnen ben, met dat kleren maken voor mezelf. Een vriendin bood me aan me de kneepjes van patronen overnemen en aanpassen en stof snijden en het naaldje van het draadje te leren en sinds deze week staat hier een startersmodel naaimachine te blinken en loopt mijn hoofd over van ideeën.

Start to sew, ook dat nog!

Het maakt wat duidelijk…

Gisteren heb ik geskyped met een ‘rouwcoach’… hoe was ik daar eigenlijk bij gekomen ? Dat gesprek had alles te maken met een ingrijpende ervaring waar ik door ben gegaan, de citroenen die ik in mijn schoot geworpen kreeg en waar ik nu graag eens limonade wil gaan van maken.

Vijftien jaar geleden viel de hemel op mijn hoofd toen ik vernam dat mijn allerliefste kameraad en broer, zich aan een koord opgehangen had, klaar met alles.

Het gevoel van ‘Terug naar start, u ontvangt geen geld’ maar dan honderd miljoen keer vergroot, het gevoel van je armen én tegelijk je benen kwijt te zijn … die afschuwelijke nacht, toen die man van Slachtofferhulp op zijn motor aan mijn deur stond, wist ik maar één ding: ik kom hier uit, uit deze ontzaglijk diepe put. En ik ben beginnen klimmen, seconde na seconde, uur na uur en dag na dag.

Intussen zijn er vijftien jaar gepasseerd en vind ik stilaan de knop van overleven naar leven, ik reed een behoorlijk hobbelig en bochtig parcours, behalve op werkvlak. Aan mijn job ben ik blijven vasthouden als een drenkeling aan zijn stuk drijfhout.   Overdag werken, thuis afzien.

Vandaag is de dag gekomen dat ik iets wil doen voor mensen die achterblijven na een zelfmoord.

Een zelfmoord, dat is een splinterbom van formaat, elke omstaander krijgt er een snijdende scherf van mee en vraagt zich af, had ik toch niet iets moeten zien aankomen, had ik toch niet iets kunnen doen ? Voor naaste familieleden en vrienden is het een ontwrichting zonder voorga.

Vandaag is de dag gekomen dat ik iets wil doen voor mensen die achterblijven na een zelfmoord. De keren dat ik vertwijfeld en wanhopig was en toch het geluk had om mijn verdriet te kunnen delen bij een goede therapeute of in een warme zelfhulpgroep, doen me beseffen dat het een zegen is als er iemand voor de zoveelste keer gewoon bij jou is en aanwezig is.

Daarom nam ik dus contact op met de rouwcoach.  Want dat is toch wat zij doet, mensen bijstaan in hun rouw, dat achtkoppig monster dat zich aan geen enkel regeltje houdt, dat opduikt als je net denkt dat het ergste gepasseerd is, dat je naar je zonnebril doet grijpen als je een zus en broer hand in hand ziet staan, daar aan de overkant op het voetpad?

Ze waarschuwde me meteen dat het een hele zware job is, dat je moet zorgen dat de rest van je leven licht is. Het verdriet van mensen, dat kan een blok beton zijn.

We praatten over vele dingen, ook over opleidingen, maar toen ze hoorde dat ik graag schreef en nog heel wat dagboeknotities had liggen van die periode, viel het kwartje. Waarom schrijf je er niet gewoon over ? Zelf had ik de ganse sectie ‘Zelfdoding’ van de bibliotheek van Gent uitgelezen indertijd, de verhalen van mensen die hetzelfde meemaakten hadden me enorm veel troost geboden omdat je ze kan lezen en herlezen en telkens vind je er iets in terug dat je verder op weg helpt.

Ik denk dat er een stukje van de puzzel ligt.