Het dagboek van een creatieve generalist is zelden saai te noemen. Wat als je gedurende een week letterlijk zou mogen meekijken? Deze keer gunt Tinne Maesschalck ons die blik achter de schermen. Over hoe ze haar burn-out meester werd en het begin van een nieuw, groot avontuur.
Deel 1 gemist? Je leest het hier.
Maandag
Het meest angstaanjagende aspect aan een eigen zaak starten, is die groeiende to-do-lijst.
Mijn creatieve brein is recent wel heel erg in actie geschoten, na een teleurstellende niet-creatieve periode.
Ik ging twee weken naar Saint-Tropez met mijn man en twee kinderen (2,5 en 5) en hoopte dat, door afstand te nemen van alles, er heel wat schot in de zaak zou komen.
Ik had net voor mijn vertrek nog een brainstorm sessie met een creatieve kennis van mij. En daar kwamen zoveel leuke dingen naar boven qua conceptvorming, maar een naam voor mijn zaak kwam niet. Ook op vakantie niet… Ook al had ik mij ingeladen met veel leesmateriaal voor aan het zwembad en voldoende visuele prikkels.
Er kwam een dieptepunt, niet persé op vakantie zelf, maar toen ik terugkwam en aan iemand moest uitleggen wat ik vanaf oktober zou gaan doen, kwam het niet. Niet met diezelfde passie als voordien. Ik denk dat het ook een gevolg was aan teveel input. Teveel gelezen op korte tijd, teveel kennis ineens willen opdoen en dat nog niet volledig een plaats kunnen geven in mijn eigen verhaal. Dus er kwam iets uit mijn mond wat onsamenhangend en onzeker klonk.
Niet dat ik een moment heb gedacht om alles overboord te gooien, maar ik stelde wel grote vragen bij mezelf. Ben ik hier wel klaar voor? Zit het allemaal wel geloofwaardig in elkaar? Kan ik het verkocht krijgen? Zit de wereld op dit en mij te wachten?
Maar die situatie keerde zich volledig. De naam kwam er en lag meer voor de hand dan ik dacht (met dank aan Silvia… Jaja, dit is meer dan coaching alleen!). En samen met de naam ontsproten er 1001 andere insteken en ideeën. Een boek schrijven, een film maken, een webshop starten, een one-(wo)man-show uitwerken, een blog schrijven, nog een ander filmpje maken, een bureau inrichten in ons huis (dus de speelkamer van de kinderen inpakken en hen verhuizen naar onze zolder, maar die eerst opruimen en schilderen!), DRINGEND met de boekhouder samenzitten en oh ja, ik moet ook nog twee kleuters full-time entertainen de komende anderhalve maand…
Het meest geweldige en spannende aspect aan een eigen zaak starten, is die groeiende to-do-lijst!
Dinsdag
Over ongewassen quinoa en onzekerheden…
Ik lees veel. De laatste maanden voornamelijk over voedsel. Want dat is de branche waarin ik actief zal zijn vanaf oktober.
En als er iets is waarover veel (onzin) is geschreven, is het wel voedsel. Hoeveel belachelijke theorieën er al niet neergeschreven zijn, in semi-wetenschappelijke bewoordingen en verwijzend naar fake-onderzoeken… En net die extremen worden opgepikt door de media. Niet moeilijk dat wij mensen vergeten zijn wat wél goed voor ons is!
Gelukkig heb ik ook boeken gevonden die op objectieve en wetenschappelijk onderbouwde wijze onze eetgewoonten en ons voedsel bestuderen.
Dus de leeslijst is lang. Maar kennis is macht en macht is zelfzekerheid.
Soms lees ik iets voor de eerste keer en denk ik: „fuck, ik weet echt nog niets!”, vaker heb ik toch het gevoel dat ik intussen mijn metier ken. En dan gebeuren er dingen, die zo stom zijn en voor de buitenwereld hoogstwaarschijnlijk über- banaal, maar toch volledig die zelfzekerheid ondermijnen. Zoals deze ochtend dus…
Ik maakte een quinoa-pap als ontbijt (klinkt wansmakelijk, is het absoluut niet!).Toen ik wilde proeven van de quinoa, om te zien of hij gaar genoeg was, kreeg ik onmiddellijk een bittere smaak in mijn mond. Quinoa-lovers weten het, anderen weten het dan bij deze: je moet de graantjes goed spoelen voor je ze kookt. Ze geven namelijk een zeepachtige stof af als natuurlijke bescherming en dat smaakt echt niet aangenaam.
En dat belangrijke, cruciale, allesbepalende spoelen, was ik dus vergeten. IK!? Ik zou mensen gaan tonen hoe het moet? Als ik zelfs vergeet mijn quinoa te wassen?
The bitter taste of failure… En de tol van een geboren perfectionist.
Woensdag
Faites vos jeux…!
Ofte: lets talk numbers…
Een budget, ik heb er nog niet te zot lang bij stilgestaan. Maar voor ik bij de boekhouder ga, volgende week, wil ik er wel zelf een beetje zicht op hebben.
Ik loop al eventjes te verkondigen dat de investering klein is, als je van thuis iets uit wil werken. Maar mijn ideeën lijken nu toch ineens te groot voor mijn budget…
Dus is het rekenen geblazen en opofferingen maken.
Voor mezelf zou ik niets liever willen dan die website die ik in gedachten had, volledig ZO uitgewerkt zien. Mét toeters en bellen. Maar het is toch wel erg duur…
Ik wil een website met webshop-concept, maar dat brengt me al snel op een 5000 euro. Terwijl ik een „gewone” website al voor een kleine 800 euro kan hebben, of gewoon zelf kan aanmaken via WordPress of een ander platform.
Maar wil dat ook zeggen dat ik moet inboeten aan stijl en de toon die ik wil zetten?
*zucht*
En zo zijn er nog wel wat dingen die ik op een zekere manier in mijn hoofd heb, of dolgraag wil, maar waarvan ik bang ben dat ik misschien toch zal moeten inbinden om mijn budget niet in gevaar te brengen.
En het is moeilijk om zomaar te stellen dat ik in die professionele website en die toeters en bellen later nog altijd kan investeren, van zodra ik weet dat ik iets rendabel ben opgestart. Want misschien mis ik wel potentiële klanten OMDAT ik geen toeters en bellen heb geïnstalleerd…
Maar met buts and ifs zijn we uiteraard niets. En ik kan veel, maar goochelen met getallen hoort daar (helaas) niet bij.
Rien ne va plus!
Donderdag
Structuur.
Nooit gedacht dat ik het ooit een fijn begrip zou vinden, maar vandaag snak ik naar structuur.
Zo ben ik sinds kort begonnen met het opstellen van een weekmenu en gebruik ik de weekplanner van het tijdschrift Flow (weekly) om mijn weekplanning overzichtelijk te houden.
Met 1001 plannen en twee kinderen in huis is dat geen overbodige luxe, zo blijkt.
Maar dat was dus ooit anders. Vroeger schreef ik weekplanningen en to-do-lijsten uit en deed vervolgens compleet het tegenovergestelde of zag aan het einde van de week dat ik veel had gedaan, behalve de dingen die op mijn lijstje stonden.
Iets in mij had het niet zo voor planningen en lijstjes.
En nu zit ik hier, voor de zoveelste week op rij, met een blanco weekplanning, een hoop kookboeken, mijn agenda, mijn man zijn agenda en ga ik structuur brengen in de chaos.
En over chaos gesproken… Ik kijk zo hard uit naar mijn eigen werkplek hier in huis. Ik zit nu elke dag aan een hoekje van de eettafel en ik moet er misschien niet bij vertellen dat het een rommel is om U tegen te zeggen? !
En visueel ingesteld als ik ben, vind ik al dat gedoe op mijn eettafel niet mooi en kan ik er mij verschrikkelijk aan storen.
Voor mij is het esthetische van de zaak, altijd minstens even belangrijk als de praktische kant. Vandaar dat de kinderen hier een speelkamer hebben. Gedaan met speelgoedparadijs in mijn woonkamer. Na 3 jaar struikelen over verdwaalde duplo-ventjes en Bumba met zijn gezelschap, is het hier al een jaar clutterfree ademhalen! Hoera voor speelkamers.
Maar nu dus dringend mijn eigen speelgoed opruimen.
Niet zagen, maar voortdoen! Het een na het ander. Heel gestructureerd.
Vrijdag
Investeer in jezelf!
Vandaag staat mijn eerste baas, Philip Cracco, in de krant. Niet met wereldschokkend nieuws, maar hij is blijkbaar te zien in het volgende seizoen van The Sky is the Limit.
Of hij een onmisbare bijdrage zal leveren aan het veelbekeken (en bekritiseerde) programma, durf ik niet beweren. Maar het bracht mij wel terug naar „die tijd van toen”.
Ik heb een absolute pest gehad aan die eerste werkervaring. Ik was een schoolverlater en wist ik veel. En bij Cracco werken was heavy! En ik had er vaker een hekel aan dan dat ik ervan genoot. Maar het zou oneerlijk zijn om niet te vermelden dat ik er wél de stiel leerde. Voornamelijk op commercieel vlak werd je ginds compleet gedrild.
Tijdens een seminarie hield Philip een speech over investeren in jezelf. Hij vertelde over zijn eigen leven. Hoe hij zich had opgewerkt. En het verhaal over het ontstaan van diepvriesgroenten. Ook een verhaal over (West-Vlaams) innoveren en investeren.
Wel Philip, ik ben dat blijven onthouden. En ik heb het ook gedaan. En altijd met dat zinnetje in mijn achterhoofd. Alleen wist ik niet meer waar ik het precies vandaan had. Maar deze ochtend, bij een kop koffie en de krant, kwam het allemaal terug. Merci Philip!
En op mijn beurt, is dat de boodschap die ik wil meegeven in mijn allerlaatste bijdrage aan „het dagboek van een creatieve generalist”. Investeer in jezelf! Als je voelt dat je vast zit, professioneel of privé, investeer in jezelf! Ga voor die loopbaan coaching! Ga voor dat fitnessabonnement of dat nieuw paar loopschoenen! Begin in september aan die cursus Zweeds of Chinees! Neem dat abonnement op dat vakblad, of reserveer die plaats op een beurs die jouw onderneming een boost zou kunnen geven… Enfin, als de budgetten meewillen natuurlijk. Daar is The Sky soms al ver boven de limiet… Maar met wat schuiven hier en daar, kan je er misschien ook wel voor sparen.
Ik denk dat ik maar meteen een lightbox laat maken met deze profetische woorden, zodat ik ze nimmer vergeet. Ook om mij te herinneren aan het feit dat elke periode in je leven, hoe slecht je ze toen ook hebt ervaren, een bijdrage levert aan je uiteindelijke doel.