Het dagboek van een creatieve generalist is zelden saai te noemen. Wat als je gedurende een week letterlijk zou mogen meekijken? Deze keer gunt Tinne Maesschalck ons die blik achter de schermen. Over hoe ze haar burn-out meester werd en het begin van een nieuw, groot avontuur.
Een burn out is niets om trots op te zijn of mee uit te pakken. Daar waar anderen de hordes stijlvol hebben genomen, ben jij net met dat puntje van je schoen blijven hangen en keihard op je bakkes gevallen. En terwijl je daar zo lag, je mond tegen de piste, voel je hoe moe je eigenlijk bent en hoe graag je daar wil blijven liggen.
Over and out, Mevrouw Maesschalck.
Niemand laat jou uiteraard toe om voor eeuwig te blijven liggen. Toegevend aan de vermoeidheid en opboksend tegen existentiële vragen en een tot dan toe doodgezwegen eetstoornis.
Ik zocht hulp. Gedragstherapie. Want mensen die lief zijn voor zichzelf, die krijgen geen burn-out. Die luisteren beter naar zichzelf. Die straffen zichzelf niet voortdurend. Die weten wanneer het tijd is om rust in te bouwen en wanneer het waterpeil moet zakken zodat het niet meer aan hun lippen staat.
Deel 1 van mijn herstel: check! Al is het nog dagelijks keihard werken om niet in diezelfde val te trappen.
Het volgende deel werd spannender…
Loopbaancoaching. Enfin, technisch gezien heb ik geen loopbaan meer. Ontslag tijdens ziekte kan dezer dagen -eenheidswet en zijn overgangsmaatregelen, hoera!- dus vond mijn ex-werkgever het een betere zaak om de dingen meteen duidelijk te stellen. Ik eruit, een ander erin. In een functie als de mijne kon ik daar zelfs nog begrip voor opbrengen. En achteraf gezien bleek het ook voor mijn herstel een geweldige zaak.
Al werd het nu wel erg pijnlijk om een blik op mijn cv te werpen. Zoveel werkgevers… bij het gros ervan ben ik zelf weggegaan omdat ik het gezien had. Bye bye uitdaging, hello verveling. En ook al heb ik voor elk vertrek een duidelijke motivatie en voor elk ontslag een goeie reden, schoon staat het niet. En om die lijst werkervaringen niet NOG langer te maken, leek het me geen gek idee om eens stil te staan bij wat er allemaal al de revue was gepasseerd alvorens weer halsoverkop en blind door beginnersmotivatie en ambitiezucht in een nieuwe uitdaging te springen.
Mijn moeder kan al eens zuchten en zeggen dat ik als kind ook zo was. Zij plaatst het onder de noemer „bevliegingen”. Dan wilde ik piano spelen, dan ballet dansen, paardrijden, toneel spelen, schrijven,… Maar van zodra ik met iets nieuws begon en middenin iets zat dat veel energie van me vroeg, trok iets anders alweer mijn aandacht. En als ik dan merkte dat ik niet kon uitblinken in de één of andere hobby, gaf ik er de brui aan.
Ik vrees dat ik nog steeds datzelfde kind ben…
Normaal gezien haat ik the sign of times dat iedereen in een hokje moet worden geplaatst. ADHD, ADD, hyper gevoelig, autisme,… Ik bedoel, het is alsof je voelt dat psychologen nerveus worden wanneer ze jou niet in één van deze categorieën kunnen onderbrengen. Maar toen ik de beschrijving van een Creatieve Generalist las op de website van Silvia, kon ik mijn geluk niet op! Ik bén een Creatieve Generalist! Er is niets mis met mij! En bij dit groepje wil ik horen!
Tijdens de coaching werd als snel duidelijk dat ik zelf al een zekere weg was ingeslagen. Silvia moest me alleen nog een pakketje zelfvertrouwen aanbinden en een duwtje geven. Ik zou niet meer gaan werken voor een werkgever, maar mijn eigen zaak uit de grond stampen. Het begin van een ongelooflijk fijn, creatief, spannend proces, waarover ik jullie deze week mag berichten.
Benieuwd naar hoe het Tinneke verder vergaat? Op 13/8 kan je hier deel 2 lezen!