Fase 1: verliefdheid
Wanneer je verliefd wordt op iets/iemand, zie je dingen die anderen niet zien. Je bent niet gek op dat moment, je ziet gewoon dingen die anderen niet opvallen. Je ziet het potentieel van een idee. Kortom: je bent niets minder dan een genie.
Fase 2: crashen
Fase 3: volwassenheid
Maar toch… stilaan klim je terug uit het dal. Dat hangen voor de tv begint toch ook maar te vervelen. Je kijkt terug naar jouw notities die je neerpende toen je „high” was (als je dat gedaan hebt natuurlijk, zie ook verder!). Je merkt op: je bent noch een genie, noch depressief. Er zit wel iets in dat idee, maar er moet nog serieus aan geschaafd worden. Dit is de fase van „volwassenheid”. Hier wordt het werk gedaan.
Herkenbaar? Ik durf te wedden van wel! Misschien vraag je je af wat je hier nu mee moet. Of vraag je je af waarom je nooit echt tot fase 3 lijkt te komen. Wel, naast het aanvaarden dat dit een natuurlijk proces is en dat je elke fase zijn plek moet geven, zijn er een aantal „do’s & dont’s” per fase:
Fase 1: verliefdheid
Pen alles neer, op een manier dat een buitenstaander het zou kunnen begrijpen. Kom met jouw idee nog niet naar buiten. Neem nog geen beslissingen, geef nog geen geld uit, hou alles tussen jou en jouw notitieboek, daar is het veilig.
Fase 2: crashen
Ga ervoor. Respecteer wat er is, dat crashen heeft een functie. Het laatste dat je nu moet doen is er tegen vechten. Weerstand is niet iets dat je kan overwinnen, het is zelfs arrogant om dat te denken. Laat je dus maar eens goed doorzakken! Eén ding wel: verbrand of delete jouw notities NIET. Ook deze fase is geen moment om beslissingen te nemen of bruggen op te blazen.
Fase 3: volwassenheid
Ga terug naar jouw notities. Wat hieruit lijkt jou bruikbaar? Waarmee wil je graag aan de slag? Waar kan je verder op bouwen? En hup, naar de actie!
Herken je jezelf niet in de beschrijving „ideeënmachine”? Geen nood, dit principe is ook van toepassing wanneer je over iets nieuws enthousiast geworden bent: een nieuwe opleiding, een nieuwe job, hobby, … Ik zie het soms gebeuren tijdens coachtrajecten: de klant is enthousiast geworden over een piste, gaat bijna al huppelend naar buiten, maar tegen de volgende sessie is alles over boord gegooid. De crash is gekomen. De piste is weer in de vuilbak beland. Terug naar „meer van hetzelfde”, doorzetten of de “niet-lullen-maar-poetsen” strategie.
Of net het tegenovergestelde: het kan niet snel genoeg gaan. Je kan je niet snel genoeg inschrijven voor die opleiding je gaat holder-de-bolder engagementen aan met een partner-in-crime. Er is een ongelooflijke grote drang om de nieuwe „ik” te verkondigen naar de buitenwereld. Mijn advies is dan heel vergelijkbaar met wat Barbara Sher beschrijft in fase 1: Niets moet, geen beloftes of engagementen, geen grote bedragen investeren. Geen grootste, absolute uitspraken. Gun jezelf een verken-fase! Keldert nadien jouw enthousiasme? Dan is er nog geen man overboord. Wie weet komt fase 3 er nog aan en breng je het nieuwe plan in werking. En komt het niet, ook geen probleem toch? Je was enthousiast, en het was leuk zolang het duurde. Je deed er niemand tekort mee, je verloor er geen job of geld door. Iets anders staat wellicht al voor jouw deur 😉
Hmm, heel interessant. Alleen: waarom niet dat initiële enthousiasme gebruiken om het idee gewoon uit te voeren, en dan te kijken hoe het loopt? Je hoeft inderdaad geen bruggen op te blazen, maar waarom is het geen goed idee om vol enthousiasme direct je idee in de praktijk te proberen brengen, en dan uit het proces te leren en bij te schaven? Zo kan je die sterkte en energie juist goed gebruiken, lijkt mij? Of is dat net wat je zegt? 🙂
Hoi Caro, dat enthousiasme van in het begin kan inderdaad een geweldige drijfveer zijn en die energie kan je dan goed gebruiken om de eerste stappen te zetten, absoluut! Alleen, in sommige gevallen heeft het “meteen in actie schieten” wel consequenties die mensen dan later vervelend vinden: bv. engagementen aangaan waar ze nadien eigenlijk niet meer achter staan, geld uitgeven aan een dure opleiding die nadien dan toch geen goede match blijkt te zijn, enz. Vaak komt fase 2 ook aangewaaid nog voor er actie is ondernomen, en de boodschap is hier: het is maar een fase, blaas ook hier geen bruggen op. Nu sowieso, in fase 3 is er ook nog sprake van enthousiasme hé, minder “blind” weliswaar, maar zeker genoeg om met volle goesting aan de slag te gaan!
Ik heb dit de afgelopen maanden gedaan. Alles wat ik bedacht lanceerde ik in de ultieme verliefdheidsfase. En om de 3 weken herschreef ik mijn site helemaal omdat de verliefdheid dan weer over was en er een beter idee was.
Gevolg: mensen die zeiden: ik heb vanalles zien passeren, maar wat doe je nu eigenlijk? Het is nogal verwarrend… 🙂
Heel interessant artikel, ook omwille van de concrete tips: dat van dat notitieboekje vind ik belangrijk: zo geef je jezelf het signaal dat je jezelf en je ideeën “au sérieux” neemt, wat me van groot belang lijkt om de slijtende of verlammende invloed van verstreken tijd of twijfels tegen de gaan en, wanneer de tijd er rijp voor is, de draad weer op te pakken… Ik ondervind dat je meestal in die fase 3, als je dan weer naar je notities grijpt, die nog evenveel enthousiasme kunnen opwekken als voordien, alleen misschien met meer nuances dankzij de afstand die je ervan hebt genomen. Tof artikel, dank je!
Silvia,
Geweldig artikel! ik ben intussen ook in een fase gekomen waarin ik nog steeds enthousiast ben maar mezelf wel tegenhoud meteen te springen. Als een idee regelmatig terugkomt, geef ik het wel een kans. Zo blijken er van al mijn 1000den ideeën toch slechts enkele echt levensvatbaar te zijn. Die ideeën raken mij dan ook recht in mijn hart maar ook in mijn hoofd. Het is een interne match. Lezen dat ik het al redelijk goed aanpak is een enorme geruststelling. Toch zit de ‘schrik’ er toch nog vaak in.
groet,
Nele
Halleluja… zo herkenbaar!
Goedendag, even geheel off-topic (excuses hiervoor).
Ik wil heel graag deze foto gebruiken voor mijn website, maar ik kan nergens vinden bij wie de auteursrechten liggen. Kunt u mij daaraan helpen? Ik hoor het graag, alvast bedankt!
Mvg,
Sander