Een ondernemer die zich uitleeft in alles wat nieuw is

Een ondernemer die zich uitleeft in alles wat nieuw is

Eén van de leuke dingen aan het uitsturen van een nieuwsbrief is de reacties die ik daarop krijg. Soms zijn dat aanmoedigingen, bedenkingen, ideeën, … Maar soms zijn het ook verhalen. Mensen die een stukje met me willen delen over hun leven, over hoe zij iets ervaren hebben. Heel bijzonder is dat, want ik leer er altijd van bij. Mijn nieuwsbrief over de spanning tussen het ’multigeïnteresseerd-zijn’ enerzijds en ’stabiliteit/financiële rust’ anderzijds raakte duidelijk een gevoelige snaar, want toen kreeg ik iets meer reacties dan gewoonlijk. Waaronder het mailtje van Paul. Het is een getuigenis waar anderen veel aan kunnen hebben en daarom vroeg ik Paul of ik het op mijn blog mocht publiceren. Hieronder een authentiek verhaal, over een ondernemer die zijn ’succesvol’ bedrijf helemaal omgooide, zodat hij eindelijk zijn talenten als creatieve generalist kon inzetten. En dit ondertussen al 20 jaar vol overgave doet.

 

“Al van jongs af aan vertoonde ik een uitgesproken aanleg voor techniek.  Dat gekoppeld aan een onstilbare nieuwsgierigheid zorgde er voor dat ik vlug in mijn omgeving bekend stond als de jongen die “alles” kon.  Ik leerde lassen van een buurman, herstelde televisies en deed elektrische installaties met een nonkel, zat uren bij de lokale (brom)fietsenmaker, liep de deur plat bij een bevriende schrijnwerker, leerde kleren naaien en patisserie maken van mijn moeder, enz…  Dat stopte nooit, altijd nieuwe dingen, en altijd lukte het me om daar behoorlijk goed in te zijn. Mijn studiekeuze was eenvoudig, ik zou een “praktische” Industrieel ingenieur worden en dat werd ik ook.

Tijdens mijn studies verkondigde ik al aan mijn medestudenten dat ik nooit voor een groot bedrijf zou werken, altijd hetzelfde doen, jaren aan een stuk, dat was niks voor mij.  Ik zou een eigen zaak beginnen en dat deed ik ook.  Op mijn 22, zonder een dag werkervaring en bijna zonder geld, startte ik mijn eigen zaak in elektronica. Het werd een groot succes, ik schoolde me snel bij op gebieden zoals boekhouden, sales, organisatie, e.d. en de zaken gingen geweldig.

Maar wat ik niet verwacht had, gebeurde geleidelijk aan. Ik raakte verveeld, mijn interesse in mijn eigen zaak zakte en terwijl ik naar buiten uit de schijn hoog hield, werd ik eigenlijk diep ongelukkig.


Na 1 jaar had ik al mijn eerste medewerker in dienst, na vier jaar waren dat er al een zestal.  Maar wat ik niet verwacht had, gebeurde geleidelijk aan. Ik raakte verveeld, mijn interesse in mijn eigen zaak zakte en terwijl ik naar buiten uit de schijn hoog hield, werd ik eigenlijk diep ongelukkig. In mijn zaak evolueerde ik van een pionier naar een professionele babysitter. Ik was constant bezig met brandjes blussen, wrijvingen tussen medewerkers masseren, hun privéproblemen helpen oplossen en dergelijke nonsens. Het interesseerde me allemaal steeds minder en omdat ik geen uitweg zag, kreeg ik last van hyperventilatie, vroegtijdige haaruitval, hartkloppingen en andere stresssymptomen. Naar de buitenwereld toe liet ik dat uiteraard niet zien.  We spraken openlijk over verdere uitbreidingen, eventueel het openen van nieuwe filialen, maar binnenin dacht ik constant: ‘ik wil dit niet, ik ben dit beu’.  Hier zat ik dan, de man met talent en lef op overschot, werd voor het eerst in zijn leven geconfronteerd met zijn eigen beperkingen en dat kwam hard binnen.

 

Mijn omgeving vond mij een succesverhaal, maar ik vond mezelf mislukt.


Het heeft me ettelijke jaren gekost, maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat het geen zin had een zaak te hebben waar ik ongelukkig van werd.  Dat was nooit de bedoeling geweest.  Mijn omgeving vond mij een succesverhaal, maar ik vond mezelf mislukt. Uiteindelijk hakte ik de knoop door.  Ik ging downsizen, ontsloeg de helft van mijn medewerkers, stootte een flink deel van mijn activiteiten af en ging op een zeer kleinschalige manier verder.  Waar ik vroeger naast de normale verkoop en distributie ook nog een klein beetje projectwerk deed, werd dat nu de hoofdbezigheid.  En daarin vond ik mijn passie terug. Originele oplossingen bedenken voor alle mogelijke problemen, kleine series maken die net te moeilijk zijn om aan eender wie uit te besteden, nieuwe technologieën, vooral in de IT, implementeren bij klanten, mijn brede interesse en mijn drang naar nieuwe dingen kwamen terug boven. Je staat er versteld van hoeveel projecten in de industrie niet gerealiseerd worden bij gebrek aan creatieve mensen om ze uit te werken. Bedrijven kooien hun medewerkers, ze laten ze jaren aan een stuk hetzelfde doen, ze worden specialisten in één domein, maar missen het groter geheel of de originele invalshoek. D’r zijn weinig creatieve duizendpoten in grote bedrijven terwijl ze er wel regelmatig eentje nodig hebben. Het moeilijkste is jezelf kenbaar maken bij die bedrijven, maar eens ze je kennen en weten waarvoor ze bij jou terecht kunnen, ben je vertrokken.

 

(…) ik heb ondertussen al tientallen dingen gemaakt waarvan ik denk, als ik dit product verder uitwerk, daar kan je een business mee uitbouwen, maar ik doe het niet.  Ik wil het niet omdat ik nu al op voorhand weet, je gaat dat weer beu geraken. 


En sindsdien ben ik dat blijven doen, nu ondertussen al meer dan 20 jaar.  Ik heb nog 2 vaste medewerkers.  Eentje die al mijn administratie verzorgt, en eentje die de gewone lopende zaken verkoopt, en ik kan me uitleven in alles wat nieuw en speciaal is.  En inderdaad, om voldoende omzet te realiseren, moet je dingen herhalen, meer van hetzelfde verkopen, maar dat laat ik aan mijn medewerker over. Indien er te veel lopende projecten binnen komen, huur ik extra losse medewerkers in om dat te doen. Heb ik te veel nieuwe projecten of is er kennis vereist die ik zelf niet heb, huur ik andere creatievelingen in om samen die projecten uit te werken.  Het is een moeilijk evenwicht, ik heb ondertussen al tientallen dingen gemaakt waarvan ik denk, als ik dit product verder uitwerk, daar kan je een business mee uitbouwen, maar ik doe het niet.  Ik wil het niet omdat ik nu al op voorhand weet, je gaat dat weer beu geraken. 

Dus stort ik me vol overgave in weer iets nieuws, en weer en weer.  Word ik daar schatrijk van?  Absoluut niet, maar ik slaag er wel in om een zeer mooi inkomen te hebben en ik amuseer me ondertussen en dat evenwicht is voor mij super belangrijk. Ik ben halfweg vijftig nu en nog steeds heb ik af en toe die drang om eens een mooie kmo uit te bouwen, maar direct daarna bekruipt me dan terug het gevoel dat ik  25 jaar geleden had en denk ik: ‘never again’. Dus ga ik die 10 à 15 resterende jaren van mijn loopbaan  verder doen zoals ik bezig ben, hopelijk in goede gezondheid.

Tot zover mijn verhaal.

Mvg,
Paul B.”

 

Wanneer is het teveel? De jaarplanning van een creatieve generalist

Wanneer is het teveel? De jaarplanning van een creatieve generalist

Ben je een creatieve generalist die kampt met wat ik HGR noem (Hoge Gevoeligheid aan Routine), of positiever gezegd, blij wordt van nieuwe dingen? Ben je bovendien ook nog een ideeënfontein en start je graag (uiteraard, nieuwe) projecten op?

Dan zal je niet veel woorden nodig hebben om te begrijpen wat de laatste weken mijn brein heeft overmeesterd. Ik zou het ‘een stresske’ kunnen noemen, maar daarmee doe ik het fenomeen geen recht aan. Het is meer alsof ik dan een enorme last op mijn schouders meezeul, en mijn brein op ontploffen staat.

Voor alle duidelijkheid: ik vind het heerlijk om die nieuwfreak en ideeënfontein te zijn. Ik beschik over behoorlijk wat opstartenergie en geloof heel hard dat dit mijn grootste troef is als ondernemer. Maar regelmatig bots ik op de grenzen van die talenten. De momenten waar ze me eerder stokken in de wielen steken dan plezier opleveren. Of simpel gezegd: wanneer je voelt ‘dat het niet leuk meer is’. Je kan dat proberen te voorkomen, maar persoonlijk vind ik het niet zo erg om mijn enthousiasme te blijven volgen en bij te sturen bij een projecten- of ideeënovergroei.

En dus, met 2019 in zicht en vele plannen in het hoofd, bevond ik mezelf dus weer in die staat van overdondering. Vragen zoals: hoe ga ik dat in hemelsnaam allemaal voor elkaar krijgen?, ben ik niet diegene die anderen adviseert om, bij nieuwe projecten die veel opstartenergie vragen, serieel te werk te gaan?, hoe zorg ik ervoor dat mijn hoofd niet ontploft?!,… tolden door mijn hoofd. ‘Kill (some of) your darlings’ leek hier de logische oplossing, maar riep tegelijkertijd een weerstand van jewelste in me op.

Het fijne aan die creatieve generalisten hobbels van mij, is dat ik ze meestal kan zien als testmateriaal. Als ik ze overwin, of er iets uit leer, dan kan ik het ook delen. Met jullie, mijn creatieve generalisten tribe. Met hernieuwde moed besloot ik alles eens in kaart te brengen. Iets expliciet maken, door het op te schrijven, of visueel te maken, is altijd zeer verhelderend. Het werd een tabel, met aan de ene kant de maanden van het jaar, en aan de andere kant de verschillende projecten die ik heel graag gerealiseerd wil hebben in 2019. Ik gaf per project aan in welke maanden het een plek zou krijgen, en labelde het met een kleur. Gaat het over een project dat opstartenergie vraagt? Of ligt de focus op lanceren en promo? Of vraagt het ontwikkeltijd?

 

Wat viel me hierin op?
  • Op de één of andere manier heb ik het gevoel dat 2019 maar loopt van januari tot juni! Ik denk duidelijk in blokken van max. 6 maanden vooruit.
  • Er zijn teveel projecten waarbij ik nog ontwikkel/schrijf/denktijd nodig heb. Die moeten beter verspreid zijn.
  • Lopende projecten, of continuering, genieten duidelijk niet mijn voorkeur, haha!

Dit leidde tot een herschikking waar ik me, op dit moment, bijzonder prettig bij voel:

De combinaties van ‘soorten’ werk zijn meer in balans (in mijn geval is het opletten dat er geen ‘overgroei’ aan groen en geel is in éénzelfde periode), en de tabel herinnerde me aan het feit dat ik wel degelijk 12 maanden heb in een jaar.

Voor wie het zich afvraagt of er koppen gerold zijn: ja, één project moet voorlopig wijken. Maar het antwoord zat hem ook in het kleiner maken van ambitieuze ideeën. Dat betekent bv. mijn (net afgewerkte) werkboek over ‘Hoe vind ik mijn rode draad?’ als zodanig op de markt brengen, en er niet meteen al een super uitgebreide online cursus (lees: met video en alle toeters en bellen) van willen maken. Dat kan nog later op het jaar.

Zo, ik heb het gevoel dat mijn prioriteiten voor het volgende jaar een pak duidelijker zijn. Ongetwijfeld wordt hier nog in geschoven, en dat is OK. Maar ik kan tenminste terug ademen.

Hoe is het voor jou? Was deze blogpost herkenbaar? Hoe heb jij jouw planning aangepakt voor 2019? Deel je ervaringen en tips hieronder of in de besloten Facebookcommunity!

 

 

 

 

Mijn ondernemersverhaal als creatieve generalist

Mijn ondernemersverhaal als creatieve generalist

Toen ik 4,5 jaar geleden besloot te ‘springen’, was dat vooral vanuit de drijfveer mijn eigen job te kunnen uitvinden. Mijn goesting te kunnen doen. En als dat me genoeg geld kon opleveren om te kunnen rondkomen dan was dat goed. Een vrij naïef begin als ondernemer, of eerder zelfstandige, want dat zijn nog twee verschillende mindsets volgens mij. Als product van de non-profit sector had ik werkelijk geen flauw idee wat termen zoals ‘verdienmodel’, ‘schaalbaar maken’, ‘growthhacking’, … echt wilden zeggen. Maar veel ideeën en goesting, dat had ik wél.
(meer…)

Jezelf uitvinden en blijven heruitvinden

Jezelf uitvinden en blijven heruitvinden

Foto: Véronique Schaillée

Interview en tekst: Sofie Van Volsem

 

Mike, maritiem verhalenverteller

 

Het ruime sop lonkt alweer voor Mike maar ik heb het geluk hem vandaag thuis te treffen. Mike heeft een niet alledaagse job waar ik heel benieuwd naar ben!  Met een Italiaanse koffie en de restanten van een overheerlijke verjaardagstaart tussen ons in, steekt hij van wal.

 

Start before you’re ready

 

Mike groeit op in Oostende en is van kindsbeen af gefascineerd door de beweging van schepen en het opspattende water. Bij bootshows en watersportevenementen gaat hij al vroeg op pad met de camera. Na zijn studie fotografie laat hij maar meteen visitekaartjes drukken als  ‘maritiem fotograaf’.  “Start before you’re ready” in de praktijk!

Vaak is er maar net genoeg tijd om foto’s te schieten, te ontwikkelen en ze diezelfde dag nog aan de man te brengen. Daarnaast maakt hij ook huwelijksreportages en fotografeert hij vastgoed om zijn techniek verder te perfectioneren en centjes in het laatje te brengen.

Bij de luchtmacht, waar Mike op dat moment legerdienst doet, ligt een jaarboek over schepen. Dat boek doet hem helemaal wegdromen want zo prachtig uitgegeven! Hij stuurt die uitgever een onstuimige brief. Het is alsof die brief in een fles ging want later komt hier nog een mooi staartje aan.

Als de Oostende-Dover ferrylijn opstart en de prestigieuze Prins Filip gebouwd wordt, neemt deze maritiem fotograaf zijn mooiste foto, uitvergroot onder de arm, en contacteert de marketing agent. Zijn branie rendeert meteen want vanaf dat moment neemt Mike al het fotowerk voor de lancering van de Prins Filip voor zijn rekening.  Maritiem fotograaf, ten voeten uit!

In de jaren die volgen werkt Mike voor ongeveer elke grote en kleine rederij en fotografeert dat het een lieve lust is. Omdat hij graag anderen meevoert in zijn enthousiasme voor de zee en zijn foto’s graag van wat achtergrond en uitleg voorziet, begint hij nu ook te schrijven over de beroepsvaart en de watersport.

 

(Woord)kunstenaar aan boord

 

Een eerder toevallige ontmoeting met iemand die zijn schrijf- en fotowerk kan appreciëren, levert hem werk op bij een aantal reisagenten en gerenommeerde tijdschriften als Travel Expres. Voor dat laatste maakt hij zelfs gedurende 15 jaar vakartikels en reportages.

Wat mij opvalt is dat Mike, van het begin af, vastberaden aan de weg timmert. Zonder dat hij specialist was, gaf hij er zich al voor uit. Telkens weer gaat hij op pad met zijn camera. Heeft hij ooit getwijfeld aan zijn onderneming, vraag ik me af ?

Er zijn zeker moeilijke momenten geweest wanneer leeftijdsgenoten vaste jobs krijgen en huizen bouwen, maar Mike gooit blijkbaar telkens weer het anker uit en zijn twijfels overboord. Het schip is werkelijk zijn biotoop, daar leeft hij op.

De brief die hij tijdens zijn legerdienst stuurt naar de uitgever van dat jaarboek, levert hem een klant op die hem professioneel het Noorderlicht achterna jaagt en hem zelfs op een dag vraagt om hoofdredacteur van zijn magazine te worden! Plots werkt Mike niet meer alleen maar heeft nu een team van lay-outers, redacteurs en grafici naast zich. Als de magazines van de drukker komen en hij ze openklapt om aan te ruiken, vindt hij alleen de zee lekkerder geuren.

 

Dansen op zee

 

Op mijn vraag of het toeval een grote rol heeft gespeeld, antwoordt Mike dat hij vooral veel geluk heeft gehad. Zonder zijn diepe liefde voor de zee en de scheepvaart had hij echter nooit de kansen gegrepen die zich voordeden. Reisreportages maken die de emotie van het reizen op zee vatten, doen zijn hart sneller kloppen. Ik zie hem als een maritiem verhalenverteller, altijd klaar om de schoonheid van het leven aan boord te vangen in een beeld of een tekst.

Enthousiast en nieuwsgierig bouwt Mike een breed netwerk uit van contacten in de gehele maritieme wereld. Zonder dat er veel op papier hoeft te komen, weten opdrachtgevers hem te vinden. Hij gaat mee als reportagemaker aan boord van de mooiste en indrukwekkendste cruiseschepen en installeert zich in zijn kajuit of gaat op het dek zitten om iemand te interviewen, te schrijven of te fotograferen.

Liefst van al is hij samen met andere mensen op een schip. Zonder schroom zet hij een danspasje aan boord en spreekt hij mensen aan, dingen die hem aan de wal iets moeilijker afgaan. Het is alsof hij, daar op dat schip, een betere versie van zijn veelzijdige zelf wordt.

Als ik hem vraag of hij ook collega’s heeft, zie ik maar heel even twijfel.  Ze zijn er wel, maar weinigen combineren het fotograferen met het schrijven en net dàt blijkt in de maritieme wereld zijn grote meerwaarde. Als een echte creatieve generalist wil hij ook telkens weer nieuwe dingen leren en doen.  Nee, in Europa is momenteel niemand te vinden die doet wat hij doet!

 

Schaven en schrappen, maar vooral vernieuwen

 

Het ambacht van foto’s maken is een beetje op zijn retour, je hoeft geen sluitertijden meer in te kunnen stellen of het licht te regelen, dat gaat sinds de digitale fotografie allemaal automatisch. Door de opkomst van de smartphone is het vak ook toegankelijker geworden voor iedereen.  Dat maakt dat het niet voor de hand ligt om je te blijven onderscheiden als fotograaf.  Daarom leert Mike nu fotograferen met drones en onlangs blikte hij ook zijn eerste videoreportage in. Deze kan je binnenkort zelfs op de televisie bewonderen.

Met tekst kan je ook feiten en gevoelens overbrengen op andere mensen. Een goede zin bouwen of een mooie reportage schrijven, dat gaat niet zomaar met een druk op de knop, dat is schaven en schrappen tot de tekst goed zit. Het schrijven blijft in die zin wel een ambacht filosoferen we, je hebt er buiten papier en pen, weinig techniek voor nodig.

Sinds kort wordt Mike gevraagd om lezingen en workshops fotografie aan boord te geven, en broedt hij zelfs op zijn eerste boek om in eigen beheer uit te geven! Mike heeft zich in de loop der jaren ontpopt van maritiem fotograaf tot een uniek allround maritiem verhalenverteller, dit door telkens nieuwe uitdagingen aan te gaan binnen zijn geliefde thema, de zee.

De taart is intussen tot de laatste kruimel opgegeten, ik bedank Mike voor zijn verhaal en wens hem nog een hele goede en interessante vaart verder!

 

Mike Louagie: http://louagie.be/

 

 

Jouw job zélf uitvinden, klinkt dat als muziek in jouw oren?

Wat op je naamkaartje staat ben je niet, dat doe je!

Wat op je naamkaartje staat ben je niet, dat doe je!

„Ik pas niet helemaal in het hokje van comedian” zegt Arnout Van den Bossche aan de telefoon. Hij nam contact met me op nadat iemand hem suggereerde dat hij “misschien wel eens een creatieve generalist kon zijn”. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt. En na zo’n uitspraak de mijne ook! We besloten elkaar te interviewen voor onze respectievelijke blogs…

(meer…)

Mijn rode draad ben ikzelf – Interview met Sofie Verhalle

Mijn rode draad ben ikzelf – Interview met Sofie Verhalle

„Real networking is about finding ways to make other people more successful”.

Deze quote van Keith Ferrazzi lijkt Sofie Verhalle wel op het lijf geschreven. Sofie is een geboren linkenlegger, een superpower die creatieve generalisten al wel eens durven te bezitten.

Jullie kennen haar wellicht als „Sofie van Talking Heads”, het social media bureau waar ze 8 jaar actief was, o.a. als managing partner. Die episode sloot ze medio 2016 af. Sinds juli is ze freelance sociale en digitale media consultant. Helemaal op eigen benen dus. Ik wilde van haar graag horen hoe het creatief generalist-zijn haar freelanceleven beïnvloedt. Het werd een boeiende babbel van meer dan twee uur met interessante inzichten.

(meer…)